دلبر جان ای صنم؛ در‌ گران ای صنم
رفتنت از جان برد؛ تاب و توان ای صنم!
ای مه شیرین صنم! دلبر دیرین صنم…
می بده امشب از آن؛ دست بلورین صنم شده ام حیران حیران
تو بیا در جان؛ درمان صنم…
گل رخشانی جانی تو بیا؛ لعل درخشان صنم
زده ام دل دل؛ نشدم واصل به تو
دل و دلدارم یارم؛ که گرفتارم نگارم به تو
به کجا میبری دل و جان، ای پری؟
دل شیدا دل رسوا به کجا ای پری؟!
تو که پیدا شدی؛ صنما ناگهان!
به شب تار من چو مه آسمان…
دلبر جان ای صنم؛ در‌ گران ای صنم
رفتنت از جان برد؛ تاب و توان ای صنم!
ای مه شیرین صنم! دلبر دیرین صنم…
می بده امشب از آن؛ دست بلورین صنم

بگو به لحظه های رفته که بی هوا دلم گرفته
از این دقیقه های دق مرگ از این هوای غم گرفته..
به جان من که جان ندارم بگو به خاطر تو مرده
که خون من به پای عشق است که قلب من گلوله خورده..
ای قرار من حال بد روزگار من نبودی انتظار من به خاطر تو بود
ای هوای من بهانه ی گریه های من فقط بدان غصه های من به خاطر تو بود..
چگونه دست از عشق بردارمو تو را به دیگری بسپارمو که تا ابد به درد دوریت دچارم
من ابر بی توام میبارمو سری به شانه ی دیوارمو تو میکشی مرا ولی ادامه دارم ..
ای قرار من حال بد روزگار من نبودی انتظار من به خاطر تو بود
ای هوای من بهانه ی گریه های من فقط بدان غصه های من به خاطر تو بود..
ای قرار من حال بد روزگار من نبودی انتظار من به خاطر تو بود
ای هوای من بهانه ی گریه های من فقط بدان غصه های من به خاطر تو بود..

فصل پریشان شدم را ببین
… بی سر و سامان شدنم را ببین
بی تو فرو ریختم در خودم
…لحظه ویران شدنم را ببین
کوچه پر از رد قدمهای توست
…پشت همین پنجره میخوانمت
پس تو کجایی که نمیبینمت
…پس تو کجایی که نمیدانمت
بی تو پر از داغ پریشانی ام
…مهر جنون خورده به پیشانی ام
پس تو کجایی که نمیبینی ام
پس تو کجایی که نمیدانی ام
…این منم این ساکت بی همصدا
این منم این خسته ی بی همسفر
…حسرت افتاده ترین سایه ام
غربت آواره ترین رهگذر
…غربت آواره ترین رهگذر
بی تو پر از داغ پریشانی ام
…مهر جنون خورده به پیشانی ام
پس تو کجایی که نمیبینی ام
…پس تو کجایی که نمیدانی ام
فصل پریشان شدم را ببین

زندگی این همه از خاطره ی گریه نگو زندگی حال خوش پر تپش قلب تو کو
میدونم موندنم اینجا خود دیوونگیه مرگ چی داره اگه این همه غم زندگیه
من آخرین آوازم زخمی ترین پروازم میسوزم و میسازم حالم خوش نیست
من تشنه ی اعجازم دارم بهت میبازم هرچی بخندم بازم حالم خوش نیست
تکیه دادم به خودم دردمو گفتم به خودم گریه کردم همه ی بغضمو خالی نشدم
کسی نیست با نفسش حال دلم فرق کنه کسی نیست دردمو توی بغلش غرق کنه
من آخرین آوازم زخمی ترین پروازم میسوزم و میسازم حالم خوش نیست
من تشنه ی اعجازم دارم بهت میبازم هرچی بخندم بازم حالم خوش نیست

بهشتم گم شده! بر باد رفته…
صدام کن؛ اسم من از یاد رفته!
صدام کن؛ بی صدات از دست میرم…
نزار از ترس تنهایی بمیرم!
دلم آواز کولی وار میخواد!
دلم آغوش گندمزار میخواد…
من از دلبستگی ها زخم خوردم؛ دلم یه عشق بی آزار میخواد
خواب دیدم؛ آسمون از چشمِ ماه افتاده
خون من از گوشه ی چشم تو راه افتاده بود!
خواب بودم سایه ای بودم که همراهی نداشت
توی خوابم یه فرشته بالهاشو جا گذاشت
چه حالی داره حش پر کشیدن
یه دریا رو؛ یه جرعه سر کشیدن…!
با چشمِ بسته آدمها رو دیدن…!
به تو قبل از دو راهی ها رسیدن
چه بد حالیه حس بس پناهی!
زمین افتادن از بی تکیه گاهی…
تصور کردنای اشتباهی… رسیدن از سیاهی به سیاهی!
خواب دیدم؛ آسمون از چشمِ ماه افتاده
خون من از گوشه ی چشم تو راه افتاده بود!
خواب بودم سایه ای بودم که همراهی نداشت
توی خوابم یه فرشته بالهاشو جا گذاشت

گل های شمعدانی همه شکل تو هستند
رنگین کمان را بر سر زلف تو بستند !!..!!
تا طاق ابروی بت من تا به تا شد دردی کشان پیمانه هاشان را شکستند
یک چکه ماه افتاده بر یاد تو و وقت سحر این خانه لبریز تو شد شیرین بیان حلوای تر !!..!!
امشب تمام عاشقان را دست به سر کن یک امشبی با من بمان با من سحر کن
بشکن سر من کاسه ها و کوزه ها را کج کن کلاه دستی بزن مطرب خبر کن !!..!!
امشب تمام عاشقان را دست به سر کن یک امشبی با من بمان با من سحر کن
بشکن سر من کاسه ها و کوزه ها را کج کن کلاه دستی بزن مطرب خبر کن !!..!!
تو میر عشقی تو میر عشقی عاشقان بسیار داری پیغمبری با جان عاشق با جان عاشق کار داری
یک چکه ماه افتاده بر یاد تو و وقت سحر این خانه لبریز تو شد شیرین بیان حلوای تر !!..!!
امشب تمام عاشقان را دست به سر کن یک امشبی با من بمان با من سحر کن
بشکن سر من کاسه ها و کوزه ها را کج کن کلاه دستی بزن مطرب خبر کن !!..!!
امشب تمام عاشقان را دست به سر کن یک امشبی با من بمان با من سحر کن
بشکن سر من کاسه ها و کوزه ها را کج کن کلاه دستی بزن مطرب خبر کن !!..!!

میشناسیم از بس زخم خورده تنم
نمیشناسیم اما منم سلام رفیق
سلامتی تورا فریاد میزند آن کس که زهر ریخته چشمش درون جام رفیق
میان شعله عشقی که نیست میسوزد شناسنامه یک عهد بی دوام رفیق
چون ابر غرش ما حکم بغض و باران است رسیده فصل گریه های ناتمام رفیق
دلم گرفته از این شهر شهر بی مرام رفیق از این جماعت در فکر انتقام رفیق
کجای این شب شب بی اعتبار گریه کنم به روی امنیت شانه ی کدام رفیق
نگو غریبه غمت را چرا نمیفهمد که حال و روز تورا آشنا نمیفهمدv
چه شرح میدهی احوال نابسامان را که هر که بغض ندارد تورا نمیفهمد
به یادگار بماند گلایه ام به شما که اعتماد ندارم به سایه ام به شما
به هرچه درد که دارم قسم قسم به شما که هر چقدر بنویسم نمیرسم به شما

لالا کن دختر زیبای شبنم لالا کن رویه زانویه شقایق
بخواب تا رنگ بی مهری نبینی تو بیداریه که تلخه حقایق
تو مثله التماس من میمونی که یک شب روی شونه هاش چکیدم ♪
سرم گرم نوازشهای اون بود که خوابم برد و کوچش رو ندیدم
حالا من موندمو یه کنجه خلوت که از سقفش غریبی چکه کرده
تلاطمهای امواج جدایی زده کاشونمو صد تکه کرده
دلم میخواست پس از اون خوابه شیرین دیگه چشمم به دنیا وا نمیشد
میونه قلب متروکم نشونی دیگه از خاطره پیدا نمیشه
صدام غمگینه از بس گریه کردم ازم هیچ اسمو هیچ آوازه ای نیست
نمیپرسه کسی هی در چه حالی خبر از آشنای تازه ای نیست
به پروانه صفتها گفته بودم که شمعم میله خاموشیه من نیست
پرنده رو درختم آشیون کن حالا وقت فراموشیه من نیست
تو مثله التماس من میمونی که یک شب روی شونه هاش چکیدم
سرم گرم نوازشهای اون بود که خوابم برد و کوچش رو ندیدم

ای که رفته با خود، دِلی شکسته بردی…
این چُنین به طوفان، تنِ مَرا ســپردی…
ای که مهرِ باطـل، زدی به دفترِ من…
( بعدِ تو نیامد، چه ها که بر سَرِ من!!…
ای خــدایِ عالم؛ چگونه باورم شد؟!…
آنکه روزگاری، پناه و یاوَرم شد…
سایه اش نماند، همیشـه بر سرِ من!…
( زیرِ لب، بخندد به مرگ و پَرپَرِ من…
رفتی و ندیدی، چه بی تو! شکسته بال و خسته ام…
رفتـی و ندیدی، چه بی تو چگونه پَر شکسته ام!!…
رفتی و نهادی، چه آســان دلِ مَرا به زیرِ پا…
رفتی و خیالت، زمانی نمیکند مَرا رها…
ای به دل آشنا، تا که هسـتم، بیا…
واااایِ من اگر، نیایی… وایِ من؛ اگر نــیایییییی…

رفتی که من در نیمه تاریک این سیاره
باشم رفتی که مثل سایه ای روی زمین آواره باشم
رفتی و جای خالیت را در کنارم حس
نکردی رفتی و چیزی از عذاب انتظارم حس نکردی
میسوزم اما آتش عشق تو
خاموشی ندارد میمیرم اما داغ چشمانت فراموشی ندارد
باید مرا باور کنی تنهاترین مرد زمینم تو
در طلوع تازه ای من در غروب آخرینم
من بی تو در شب های دلتنگی اسیرم
باورم کن من بی تو مثل تک درختی در کویرم باورم من
زیبای من در جشن میلاد تو و زیبایی تو
من آخرین شمعم که میخواهم بمیرم
باورم کن باورم کن باورم کن
باید مرا باور کنی من با توام هرجا که باشی
شاید تو هم دلتنگیم را حس کنی تنها که باشی
با من بمان با من بخوان افسانه ی تنهاییت را
با من بمان در چشم های من ببین زیباییت را
من بی تو در شب های دلتنگی اسیرم
باورم کن من بی تو مثل تک درختی در کویرم باورم من
زیبای من در جشن میلاد تو و زیبایی تو
من آخرین شمعم که میخواهم بمیرم
باورم کن باورم کن باورم کن

ما از این شهر غریبه، بی تفاوت کوچ کردیم
از رفیقا زخم خوردیم؛ تا یه روزی برنگردیم!
خونمون رو دوشمونه…
ما یه آه دوره گردیم! ما واقعا با هم چه کردیم
ما غنیمت های بی رویایِ این جنگای سردیم…
زندگیمون کو
ببین ما کشته های بی نبردیم!
بی خبر از حال هم؛ آواره ی دنیای دردیم…
ما واقعا با هم چه کردیم؟
تلخه اما با هم نبودیم؛ ما آدمای شهر حسودیم!
خسته از کابوسِ رفتن، دور از اون روزای روشن…
بی تفاوت، زیر این سقف کبودیم
پس بدین فرصت خندهامو، پس بدین شادی تو صدامو
پس بدین قلبِ عشق آشنامو…
لااقل پس بدین گریه هامو!
تلخه اما با هم نبودیم؛ ما آدمای شهر حسودیم!
خسته از کابوسِ رفتن، دور از اون روزای روشن…
بی تفاوت، زیر این سقف کبودیم