من زاده ی اضطراب شرق ، ساکن تووی اشتهایِ غرب
محدود به یه انحصار و سبک ، محکوم به یه اجتماع و نسل
ضامن گردش اقتصاد و نفت ، حاصل رویشِ انفجار و جنگ
بانیِ دسته به اقتضاء و شَرط ، حامی ام به شرطِ اتصال چنگ
دیده ها درگیرِ استعمال و ترک ، بزرگا در صفِ ابتذال و رنگ
استتار پشتِ ازدحام و فقر ، انحراف رشدِ اعتدال و شهر
تخصص ، انتشارِ و نشر ، تبحر ، انتقامِ شر
تفکر ، انقلاب و رنگ ، همینم افتضاح خلق
معیارام اعتماد و شک ، اعتقاد و مرگ
اعتبار و شم ، افتخار و شرم
ارتقاء و سطح ، اکتساب و کسب ، ابتکار و ارز
انسانم ، افتضاح خلق ، بشرم ، افتضاح خلق
آدمم ، افتضاح خلق ، اشرفم ، افتضاح خلق
من و تمام جاودانگیم از قدرتم توو سازماندهیم
من قایقِ نجاتم بیاین شماها بهم بادبان بدین
من دنیایی ساختم چون دنیا رو توو خودم جا دادم
من آدمو کشیدم اول و بعدشم بهش بال دادم
دونستن حکمِ من بود پذیرفتن هم بهاش
من درختِ همیشه سبزم از زمستون تا بهار
خلقِ آدما خالق خورن ، اختراعامون قاتل شدن
چه نطفه هایی که توو گندیدن و چه نطفه هایی که بالغ شدن
من و تمام درگیریام ، هیتلرا و فردینیام
احترام و سنگینیا ، توویِ خنده هام معنی میداد
یکی واساده پشتِ اینه ، بود أ جنس متضادت
گفت مترادف رقیبت میشه ، سرکش میشه از سوزِ جاده
یه چهره از دور ، یه خنده مرموز
با نگاهِ محدود ، به اون چیزی که هست
یه چهره از دور ، یه خنده مرموز
با نگاهِ محدود ، به اون چیزی که هست

متن آهنگ آسمون آبی از صادق
باز جلوم جاده ست و از تو روم راه است خط نور کناره است یه مرد تویه آینه ست
که غرق تو نگاش با چندتا شیشه باش تو صندوق عقب یه مست لایعقل
خدا سیگار شبا بیدار هوا عجیب صدام میاد
حالا خوبه مردم نباختم بلکه بردم
هنوز دارم نفس می کشم وایستادم روی قله ات
خوشحال می شم از اینکه ببینم همتون این روزا موفقین
خوشبختی تو یه کوله جا می شه باقی تون توو کوچه معطلین
منم اون درویش عرق بدست که تو زندگی داده بهت هدفو درس
زندگیم همینه دنیای غریبه رویای فریبه روزای پریده
زیدم نیست سر اسمم نیست کم عشقم اون بالا حسم
می کرد
حتی وقتی حالم خوش نبود نزدم بجایی که قلبت می شکست
مادر برات مادر ترم از همونا که دورتن آدمترم
هابیل دلت قابیل چشت خونی که پاکه تو رگ هات منم
باز تو میون دودو دم وای من نگام به دوروور
دنبال دیروز تو ردپای حرفا دوباره پیروز از منجلاب فردا
ایستادن کنار هم می شه مثله روز و شب
میده معنی خوبو بد ارتباط کوه و سنگv
من کل خنده هام از لحظه های سخت بود
من کل ساختنام از روزگاره سخت بود
می خوان آدما کنارت باشن اما تو همه راه هارو تک میری
همه ام اینو می دونن تو اینکه مشتی هستی شکی نیست
فقط از همه بریدی کور شه دل از هم صداها کندی هیچ
به چشمای خودتم نداری اعتماد از نگاه ها ترسیدی
می گه فهمیدم چی هر کی نزدیکم می چرخید از جیبم می کند و
وقتی سختی تسلیمم م یکرد می خندید می گفت تسلیت میگم
سر مسیرش و کج میکرد پر میزد دور میشد از پیشم درمیرفت
تو جنگی با خودت اعصابو روح و فکر و میکنیش چکی
نداری حوصلشو زندگیرو میکنیش سگی
تکراری روزا اجباری
شب به شب صبح به صبح آتیش می کنی
دور دور دور خودت پشت رول
نداره هیچی تازگی روزا میگذره یکی یکی
نمی دونی تهش کجا میرسی قراره پیرشی پای کی
تو خودت غرقی می زنی تو لجن هرزگاهی دست و پا
یه روح آروم و آسمون آبی طلب داری از
می گذره وقت سخت سخت خاطره ها تلخ تلخ
نیست خیالت تخت تخت دود میکنی نخ به نخ
خشک خشک چشمه حتی نمیتونه بریزه اشک
دوست داری زود راهو بری برسی نگاهت ببینه تهشو
اینا همه بهونه ست همه بازی رسم زمونه است
اگه حسش کنی می فهمی اینو امید تو سینه هنو هست
باید قویتر از این تو راهت باشی نشینی رو پات پاشی
داری خدا رو پشتت داری دنیا رو تو مشتت

میگم نزن قید منو
این قله ارزش نداره تنها نرو
شبا صبحا میشه سرو
جای پروانه میری تو پیله ترو
میگم هنوز خدایی هست
بیا زندگی بساز با رویایی گرم
نوبتی هم باشه نوبت ماست
که باس رد بشیم از تو این پیچهای تنگ
چی میدونی از دلم از گِلم
از زدن تو دل مرگ
از اینکه خیلی وقته مُردیv
فقط اسمت هک نی روی تن سنگ
ترس دارن شونه های خالی شهر
دستی روشون نیست تو سایه های شب
بلاتکلیفن توی تکرار
تو این نقطه همه وصل میشن به هم
همیشه همه چی عالی بود تا وقتی رویای رسیدن مسیرو کشت
خوش اومدی به این زندگی عجیبه آدمی که داره دنیارو پشت
اینجا همه دیو و پریا با همنv
هر کی هم هر جوره همین جور راحتن
همینه که هست
بِکن قلادتو پس
با ما بیا پیش بالایا
عقده ای داری بالا بیار
اینجا قصن قصه نمیگن
نمی خوابن با این لالاییا
لحظرو کردن زندگی
نه که زندگی بکنن لحظشونو
کم نکردن بچگی
توی شهری که میداد این بوی خون رو

من طالب آرامشم این شهر نور و آسایشم زخما رومه
آثارشم كه باعث شدن من آزاد بشم
عاشقم عاشق اون بالا سری اون كه تنها با ما پرید و
هرزگی نكرد واسه منی كه بندگی نكرد
دست تو دست سردم بذار پشت به دنیا هر شب بخواب
رو پدالت اونقد بگاز و بعد بگو دنیا با من بساز
یه نخ فرد یه لبخند یه شب سگ یه وقت پرت
زندگی همین جور میگذشت و من یاد گرفتم بفهمم
میگن من مستم هر شب به درك میدم پنج خط پودر هرشب به تنم
حسودا بذا له له بزنن تهش تجربه رو باس از من بخرن
یاد گرفتم آدم نباشم خیلی غیر باور نباشم
سختم هست باز زندگی كنم اهل این شهر بم نمیخورن خب
خاطرات بد من با خاطرات خوب چشمكای شب شهر با انعكاس نور
به من میگن بی دلیل تو باخته هاتو میبری تش میشی آدمی كه خنده هاشو میخری
روزی اینجا شهر من بود دور از هرچی جنگ و كمبود
آسمونش قد من بود فاصله ام تاش چن تا پر بود
با خنده ها خندیدم با لرزه ها لرزیدم
ضربه هاتو حس كردم باز پشت به پشتت جنگیدم
حرف من از زندگیمه از اونجا كه دل می گیره
از اونجا كه دنیا تو دستته باز چشات رو یه چیز گیره
منگ یعنی مست رو دیوار ننگ یعنی مرد رو سیاه
جو یعنی عكس رو سیگار مرگ یعنی زنده بیمار من
هوا ابری با یه نسیم خنك از همون هوا دلگیرا كه میبرت تو لك
آسمون شهر پره صدای نعره س سیگار دستم مثه زنای هرزه س
فرقی نداره كی میاد و كی میره قهر خدا داره این جماعتو میگیره
مردی نی به اون تار موی سیبیلت قفلی رو دری كه نداری حتی كیلیدش
میدونی اینجا عوضیا جمن پیكاشونو همه بی سلامتی زدن
مهم نی كه تو باشی یا منم عقربه هان اینجان موندن عقب
عیب از منه عیب از توئه این مدل زندگی نیست درخورت
ولش كن دور شو ازشون مردمم میكنن بیشتر گمت
هر روز میشم پیروز تر با خاطراتی كه دیروز رفت
دوستایی كه میگفتن پا به پاتیم تا سی روز قبل
امروز دیگه خوبتو نمیخوان وقتی جنگ شه جونتو نمیپان
پس تو مث من آروم بگیر عشق باد و بارون بگیر
خاطرات بد من با خاطرات خوب چشمكای شب شهر با انعكاس نور
به من میگن بی دلیل تو باخته هاتو میبری
تش میشی آدمی كه خنده هاشو میخری

باز گرم شد خون من توی رگ باز حل شد کل من توی سم
باز تر شد توی هم غوطه ور باز محو شد کل شهر توی من
قرارمون باشه جمعه شب رفیق یه آرامش مطلق تو کلبه گلیم
یه حس مبهم درست میونِ داشتن که میگه میشه باشم میشه هم نباشم
فروش بینهایت از تو گیشه هام از کلیشه هام از صدای لرزِ ریشه هام
ترسِ بیشه زار سد بی شکاف فریاد و نعره ای که داشت سینه میشکافت
این شروع بود ولی پایانی نداشت بارونی نباش زندگی همینه
با بیرون غریبه نقاش عقیده خوش اومدی بچه تو هم به جزیره
بین تاریکا و روشنای مغزِ من یه خط هست یه خط صاف درست از شعاع به مرکز
یه غیرممکن از لحاظ تمام هندست یه عدد که پشت پرده بود أ بین صفر و صد
تمام این مختصات جزیره منه عزیزم تنهاییام قبیله منه
بیا این نجومو از سرم بگیر که یه نقطه از تو اون یه عالمه
من دنیایی دیدم که قاعده نداشت جبر و قانون و حادثه نداشت
گذشتی نداشت آینده نداشت در لحظه بود همه حاصل تلاش
وقتی قانون بدرقه ام میکرد به سمت یه جای دیگه أ مغزم باید فکر اینجاشو میکرد
وقتی دستاش رو دستم بود و نمیترسید أ دوری مقصد باید فکر اینجاشو میکرد
توقع بود بفهمی نه اینکه من بفهمونم توقع بود بگردی نه اینکه من بگردونم

باز گرم شد خون من توی رگ باز حل شد کل من توی سم
باز تر شد توی هم غوطه ور باز محو شد کل شهر توی من
قرارمون باشه جمعه شب رفیق یه آرامش مطلق تو کلبه گلیم
یه حس مبهم درست میونِ داشتن که میگه میشه باشم میشه هم نباشم
فروش بینهایت از تو گیشه هام از کلیشه هام از صدای لرزِ ریشه هام
ترسِ بیشه زار سد بی شکاف فریاد و نعره ای که داشت سینه میشکافت
این شروع بود ولی پایانی نداشت بارونی نباش زندگی همینه
با بیرون غریبه نقاش عقیده خوش اومدی بچه تو هم به جزیره
بین تاریکا و روشنای مغزِ من یه خط هست یه خط صاف درست از شعاع به مرکز
یه غیرممکن از لحاظ تمام هندست یه عدد که پشت پرده بود أ بین صفر و صد
تمام این مختصات جزیره منه عزیزم تنهاییام قبیله منه
بیا این نجومو از سرم بگیر که یه نقطه از تو اون یه عالمه
من دنیایی دیدم که قاعده نداشت جبر و قانون و حادثه نداشت
گذشتی نداشت آینده نداشت در لحظه بود همه حاصل تلاش
وقتی قانون بدرقه ام میکرد به سمت یه جای دیگه أ مغزم باید فکر اینجاشو میکرد
وقتی دستاش رو دستم بود و نمیترسید أ دوری مقصد باید فکر اینجاشو میکرد
توقع بود بفهمی نه اینکه من بفهمونم توقع بود بگردی نه اینکه من بگردونم

عقربه عمره که تاتی تاتی رفت
مغز همه رو راهی قاطی پاتی زد
یه جفت کفش پامه که بوی خاک
میده دو تا کف صاف داره ما رو به دوش کشیده
روی سطح خیابون ها کرده ما رو بالا پایین
میمیری میمونی رو دست اگه با ما باشی حاجی
دست های پینه بستم آلوده به خونه
تیزی ناموس رقصش ما رو آبروئه
اینقدر از پشت زدن ، که جای خالی کمه
تو طرز فکرم دست به دستمالی بده
این سَری که میبینی روو به بالا بوده همش
سینه سپر رو به جلو و دنیا پایین تنم
پس خوش به حالم پشت کارم همیشه تو چشمه
چون پشتیبانم خدا بوده نشد که جا بشه
مال دشمن ها پشت در ها بسته موندن آخه
وا ندادم دادا خب وصله اونم داره
سر تا پا خاک گلو فاز دود و دمه
آره خوردم زمین ولی پاشدم یه دفعه
هرچی مشکلم از رفاقت بده
همه وزه شدن و بچه با مرامِ خره
دل خاک و خون کشیده ای داریم تو سینه
درد و دل سیخی چند همش شدش یه کینه
هنوز هم که میبینی سرپا ام من
مرد شدم واسه خودم ، ارواح عمه ات
ما زیر خاکیم اما از اون سیبیل پهناش
اون ها که میخوری بهشون باس بذاری یخ جاش
خلاصه کلوم رُک و پوست کنده داش
ما زاده ی خیابونیم نه جَو خوانواده
این زخم هایی که میبینی سختی های راهه
ماها اشک ندیدیم تا حالا چشمه خشکه
پس خودت رو مثل من نبین بچه خوشگل
[کورس]
با دید بد نگاهم پس نکن
من هر بار خواستم بساز شم نشد
گل پسر با ناز رپ نکن
من یه گلوله آتیشم تو با گاز ور نرو
با دید بد نگاهم پس نکن
من هر بار خواستم بساز شم نشد
گل پسر با ناز رپ نکن
من یه گلوله آتیشم تو با گاز ور نرو
[ورس دو]
روز ها یکی یکی گذشت ما مرد بار اومدیم
یاد گرفتیم که به زخم ها رو ندیم
پس دل رو زدیم به آب و شدیم یه بی نقاب
که تنی به باخت نمیده حتی شده یه بار
ما قیمتی نبودیم و نیستیم داداش
یه معرفت داریم که نیست تف بالاش
ذهن من با ریز محتواش
این دنیا رو ارزشی نیست * براش
حاجی سرگرمی کم نی
از مردی امنیتی ساختیم که دورو بری هامون
حال میکنن و ما با حوری پری هامون
تپله تو جیبامون رفیقیم با خیابون
غضبیم روی ناموس با همین دو چشم هامون
اینقدر باز بود که دیدیم لقمه چربه
پشتش حرفه حرف های مفت که جوه
اینقدر ببند که کج بشه تخم چپت
رک بگم که

یه چند وقتیه که دور من خلوته حالا داداشت موند با همین یه ورقه
که قلم میرقصه روش عینهو جمیله همه نمک نشناسین عیبتون همینه
اشتب از منه که دستو تا آرنج عسل کردم هار شدین آره قیدشو زدم بیخیال رفیق
دوست میشه بات یه زیقی جای شیر بگزریم دل ما پر تر از ایناست
یه الافیم تا شهر شب دودو سیگار
اصن نمیدونیم ایجا چیکاره حسنیم سیر دود عالمیمو بازم همیشه نسخیم
ای خاک تو سرم یه عمره خوابیدم میگم با تجربم هه چاییدم
یه پیرمرد تو جلد جون ٢٠ ساله یه سگ ولگرد یه لاشخور بی صاحب
ببین بابا ددیو نگفتم که خیابونو میگم حاجی اگه قسمت شه
میری توام توش یه قدمی بزنی بین گرگا نمه نفسی بتنی
عمو اینج ک*ن لختاش خیلی زیادن مایه دارای مغزی که هنوزم پیادن
این ماییم که میبینی یه رفیق داریم سیگار و گاری روش تو وقت بیکاری خدایی بیماریم
این چرخ و فلک که ما در اون حیرانیم فانوس خیال از او مثالی داریم
خورشید چرا دور عالم فانوس ما چون سوریم کندرو گردانیم
پنجره بازه یه سوز سرد میاد جا سیگاری جلوت شده یه تپه ته سیگا
ر آدمای تکراری عقاید کهنه بو تعفنشون بلند شد از سر سفره
کوچولوی من زندگی ٣ کام حبسه شنگول میشی اگه این ٣ کام حبسشه
نزار چپ شه دنیا باهات دست به یقه شو یجوری با کل خوابات
ببین اینجا همه چی یه جور دیگه میره هر چی گره باز کنی باز جای دیگه گیره
به خودت بیا نشه روزی بگی دیره که دله ترین دله دنیاشم سیره
عقربه که میگذشت عمر بود میرفت تازه فهمیدم بابا کم گفت بی ربط
که پسرم همیشه حواست باشه تا خلاصه یه دری رو به زندگیت وا شه
ولی گوش نکردم خر بودم یه کم جوونا جاهلن بار کمبودم پدر
خلاصه کلوم ما دنیا دیده ایم این من من نبوده ام دنیا رید به این

لم دادیم ما‌رو ماه
به دور از خوک و روباه
تا گل های سرخمونو
نسپریم به طوفان بگذرم از خودم‌ یا دل مردمم
من از شما که نه اما از این شهر پرم
که دندون مادر پشت گردن
یه شب بارونی تو قلب لندن
تو یه اتاق مطلقا تاریک
قدرت سلولی رو جهش کردم
مردن تو ساحل بهتر بود
وقتی که دریاها بی ماهی بو
د اینو نهنگا میگفتن وقتی روزای بی آبی بود
دندوناشو تیز میکرد با استخون های زیر جمجه
جمجه و استخون میخواست
یه بار‌دیگه تو یه جا گل کنه
این یعنی سیاه غرب کره
باعث‌ شه نسلم نعره کنه
جوری بسازم طوفان تو اینجا‌
که این منظومه سجده کنه
این احمقا میخوان من نباشم
فردا چون دیدن که دارم جَنم تو ح
رفام شدن قدرت من سازندشون
مدیونن هنوز به پشت پردشون
به این مرد با این کلاه و پالتو به این صندلی چوبی تو بالکن
به‌ شهر تو‌ انبار بسته تو کارتون
به قدرت برتر پشت هزار تو
اینا میدونن کی ام
چیو کاشتم و چیدم
دیدن سفرشونو پر کردم
با دستای خدا و پینش
با فرورفتن ریشم تا اینا هنوزم هیچ ان
همه خنجر میزنن به هم
تو حبابی که مثلِ شیشه است
ایستگاه سه به مامور سه
وقت سیاره سر‌ میرسه
تا شمارش معکوس به صفر
پرتابِ آخر طول میکشه
ایستگاه سه به مامور سه
وقت سیاره سر‌ میرسه
تا شمارش معکوس به صفر
پرتابِ آخر طول میکشه
اینجا بچه ها گریه میکنن
زنامون دارن جیغ میکشن
مردامون دارن نعره میزنن
چقد معمولا طول میکشه طول میکشه

لم دادیم ما‌رو ماه
به دور از خوک و روباه
تا گل های سرخمونو
نسپریم به طوفان بگذرم از خودم‌ یا دل مردمم
من از شما که نه اما از این شهر پرم
که دندون مادر پشت گردن
یه شب بارونی تو قلب لندن
تو یه اتاق مطلقا تاریک
قدرت سلولی رو جهش کردم
مردن تو ساحل بهتر بود
وقتی که دریاها بی ماهی بود
اینو نهنگا میگفتن وقتی روزای بی آبی بود
دندوناشو تیز میکرد با استخون های زیر جمجه
جمجه و استخون میخواست
یه بار‌دیگه تو یه جا گل کنه
این یعنی سیاه غرب کره
باعث‌ شه نسلم نعره کنه
جوری بسازم طوفان تو اینجا‌
که این منظومه سجده کنه
این احمقا میخوان من نباشم
فردا چون دیدن که دارم جَنم تو حرفام
شدن قدرت من سازندشون
مدیونن هنوز به پشت پردشون
به این مرد با این کلاه و پالتو به این صندلی چوبی تو بالکن
به‌ شهر تو‌ انبار بسته تو کارتون
به قدرت برتر پشت هزار تو
اینا میدونن کی ام
چیو کاشتم و چیدم
دیدن سفرشونو پر کردم
با دستای خدا و پینش
با فرورفتن ریشم تا اینا هنوزم هیچ ان
همه خنجر میزنن به هم
تو حبابی که مثلِ شیشه است
ایستگاه سه به مامور سه
وقت سیاره سر‌ میرسه
تا شمارش معکوس به صفر
پرتابِ آخر طول میکشه
ایستگاه سه به مامور سه
وقت سیاره سر‌ میرسه
تا شمارش معکوس به صفر
پرتابِ آخر طول میکشه
اینجا بچه ها گریه میکنن
زنامون دارن جیغ میکشن
مردامون دارن نعره میزنن
چقد معمولا طول میکشه طول میکشه