همراه خاک اره تف میکنم ♩ طعم بیدار بودن را با سرفه ام در ♩ خواب حس میکنم در دل

نجار بودن را از نردبان بودن ♩ بسیار غمگینم از آسمان بودم

بسیار غمگینم تمرین کنم ♩ باید دیوار بودن را

چون ماهیها در نفت میمیرم ♩ دریای آلوده دارد به آرامی

کم میکند از من ♩ بسیار بودن را

وقتی نمیمیرم هم دردسر ♩ سازم هم دستو پا گیرم

اما به هر تقدیر ♩ باید تحمل کرد

سربار ♩ بودن را

در سینه ام با کوهی ♩ از غمها پیوسته

لرزیدن پس دفن خود ♩ کردم همراه آدمها

جاندار ♩ بودن را

روزی اگر زاغی ♩ روباه را بلعید

جای تاسف ♩ نیست

هیهات اگر روزی صابون ♩ بیامزد مکار بودن را

بیرون تراویدست از گور من ♩ بهرام از کوزه ام خیام

از مستی ♩ ام حافظ

سر مشق میگیرد ♩ هشیار بودن را