دوش دوش دوش؛ که مه لقا خوش ادا با صفا با وفا…

از درم آمد و بنشست…

خدا برده دين و دلم از دست!

 باز باز باز مرا سوی خود؛ ميکشد… ميبرد… ميزند…

با دو چشم؛ با دو چشمِ مست…

خدا ابرويش ابرويش پيوست

 آتش اندر دلم در زد؛ جانم می ده گلم می ده

 زان رخ همچو آذر زد؛ جانم می ده گلم می ده

 سوخت همه خرمنم؛ يکسره جان و تنم!

 کشته ی عشقت منم…

ای صنم بد مکن؛ بيش از اين ظلم بي حد مکن

جانم بيش از اين؛ ظلمِ بی حد مکن