عمریه محکوم جنگی نابرابر
با یه لشگر ابر دل سیاه و تیرم
اما با یه چیکه خورشید توو چشمام
حق نورو از شب و ظلمت میگیرم

من نه زانو میزنم نه راهی میشم
پایه عهدم با خودم باقی می مونم
من یه عمره وارث شکست شب هام
یه ستاره توی عمق آسمونم

زخم این تاریکیا غربت خاطره ها
که حریفم نمیشن
روشنی های نگام شعله های نفسام
لحظه ای کم نمیشن
تا که شوقی توو صداس
عاشقی توو جاده هاس من سراپا طپشم
دنیارو با ظلمتش خونه رو با حسرتش
به سپیده نمیکشم

من نه زانو میزنم نه راهی میشم
پایه عهدم با خودم باقی می مونم
من یه عمره وارث شکست شب هام
یه ستاره توی عمق آسمونم